ไม่ลืมหรอก ความสุขตอนนั้น

ข้อมูลเบื้องต้น

มีใครบ้าง ที่ลืมช่วงเวลาความสุขวัยเด็กไป? ผู้อ่านตรงนี้คงยกมือกันกรู และใช่ ฉันคือคนหนึ่งที่ลืมไปว่าความสุขวัยเด็กมันสวยงามขนาดไหน

ความสุขวัยเด็กคือตอนที่ได้เล่นกับพ่อเหรอ? ตอนที่สอบได้ที่หนึ่งเหรอ? หรือตอนมีรักครั้งแรกจนทำใจเต้นตึกตัก

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นเหตุการณ์ที่เราเจอมา...

ฉันเป็นคนหนึ่ง ที่มองพ่อเป็นซุปเปอร์ฮีโร่มาโดยตลอด คอยอุ้มฉันลงรถ คอยจูงมือเวลาข้ามถนน แต่วันนี้มันไม่ใช่ เมื่อโตขึ้นธาตุแท้ของครอบครัวก็เผยออกมา ทำให้ฉันเป็นเด็กเก็บกฎ ไม่เข้าใจว่าที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันทำไปเพื่ออะไร ฉันได้แต่คอยห้ามปราม พูดด้วยเหตุผลที่เป็นผู้ใหญ่ ทั้ง ๆที่ฉันเพิ่งอายุ14... ฉันอยากจะลืมภาพเหล่านั้นเหมือนที่แม่ทำ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “แล้วเราจะผ่านมันไป” ฉันคิดอยู่เสียนานจนได้คำตอบว่า “ไม่ใช่ว่าสิ่งที่ทำอยู่ มันทำให้เราทุกข์ยาวนานกว่าเดิมเหรอ?” และใช่ มันเป็นอย่างนั้น ฉันในวัย14หาวิธีแก้ทุกทาง แต่ด้วยคำว่า “เด็ก” ทำให้ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ฉันพอเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น วิธีแก้ก็เห็นอยู่หลัด ๆ แต่ทำไม่ได้นี่สิปัญหา ช่วงเวลานั้นจึงกลายเป็นขุมนรกของบ้านเรา

ความสุขตอนซื้อบ้านหลังนั้น มันก็แค่ฝุ่นผงจินตนาการที่ลอยมาแค่นั้นเอง ความเป็นจริงโหดร้ายยิ่งกว่าในละคร ฉันไม่ได้เชื่อว่าตัวเองไม่มีความสุข ฉันไม่ได้เชื่อว่าครอบครัวมีแต่ทุกข์ แต่ฉันไม่เชื่อเรื่องการปรับตัวต่างหาก...

ฉันเคยเป็นตัวท็อปของห้องบ๊วยสุดในสายชั้น ตอนที่เห็นใบเกรดและผลออกมาดีเกินคาด ตอนนั้นฉันไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น สังคมถูกแบ่งออกจากกันด้วยคำว่า “โง่” กับ “ฉลาด” เด็กที่ติดท็อป10ของห้องถือเป็นเด็กดี ส่วนรองลงมาคงเป็นเด็กไม่ตั้งใจเรียน ไม่เป็นที่ต้องการของพ่อแม่ สังคมของเรากลายเป็นอย่างนั้น...

ตอนนั้นฉันถูกเลื่อนขึ้นมาห้องคิง ไม่น่าเชื่อว่าแค่เลขห้องทำเอาสังคมต่างกันลิบลับ ห้องคิงทั้งอึดอัด แข่งขัน ต้องการเป็นที่1 ฉันเคยอยากได้ตำแหน่งนั้น แต่ก็พอรู้ตัว ว่ามันห่างออกไป ตอนนั้นฉันจะเรียนดีไปเพื่ออะไร? ตอนนั้นฉันจะเหนื่อยไปเพื่ออะไร? พอขึ้นม.ต้นมา จึงเกิดคำถามขึ้น

แค่เรียนๆไปก็จบใช่มั้ย? พอจบก็สอบเข้าโรงเรียนดีๆ จะได้มีอนาคตที่ดี

ฉันลืมว่าหน้าตาของความสุขเป็นอย่างไร รู้ตัวอีกทีก็ไปไล่สอบแข่งขันทุกสนามแล้ว ไหนจะเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่ว่าจะมองยังไง ทุกคนก็เป็นศัตรูกันหมด บอกตามตรง ฉันไม่เคยเจอสังคมแบบนั้นมาก่อน การแข่งขันทางอ้อม ตีหน้ายิ้มแย้มแต่ข้างหลังมารตัวเป็นๆนี่เอง

ฉันอยู่ที่นั่นได้ปีครึ่ง และออกมาเพราะอยากหาประสบการณ์ใหม่ พอมองย้อนกลับไป ฉันในตอนนั้นทนได้ยังไงกันนะ? 

พอย้ายโรงเรียนไป สิ่งที่ฉันดีใจที่สุดคือ การตัดสินใจในวันนั้น ถ้าฉันไม่รีบออกมาจากสังคมแบบนั้น ฉันจะกลายเป็นคนไม่มีความคิด ไม่มีจิตใจเป็นของตัวเอง ถูกบงการจากเพื่อนและทุกคน นั่นคือสิ่งที่ฉันเจอ... 

ถึงตอนนี้ฉันตอบได้แล้ว ว่าความสุขเป็นอย่างไร ความสุขทำให้เรายิ้มได้ ความสุขทำให้เราเป็นตัวเราเอง นั่นแหละสิ่งสำคัญในการมีชีวิต...